ΜΠΛΟΚ

Μουσική εν τω μέσω του θορύβου των κυμάτων

«Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπολέως» του Γεώργιου Βιζυηνού σε μουσική Νίκου Κολλάρου
Γράφει o Σπύρος Αραβανής, Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 2018, musicpaper.gr

Ο σκηνοθέτης Κώστας Παπακωνσταντίνου και η ομάδα Ξανθίας μεταφέρουν άλλο ένα λογοτεχνικό έργο στη σκηνή. Μετά τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον Αργύρη Εφταλιώτη και τον Μιχαήλ Μητσάκη, σειρά έχει ο Γεώργιος Βιζυηνός. Τρεις ηθοποιοί και ένας μουσικός επί σκηνής δραματοποιούν το διήγημά του «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπολέως» στην Αίθουσα Διδασκαλίας της Μεγάλης Μουσικής Βιβλιοθήκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Το “Rio Grande”, ένα από τα μεγαλύτερα πλοία της εποχής, ταξιδεύει από τον Πειραιά έως τη Νάπολη της Ιταλίας. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο Ποιητής και αφηγητής της ιστορίας, συναντά μια παιδική του φίλη και τον βαθύπλουτο πατέρα της. Οι νέοι ερωτεύονται αλλά ο πατέρας έχει άλλα σχέδια για την κόρη του. Οι δύο ερωτευμένοι καταφέρνουν να ξεπεράσουν όλες τις αποστάσεις που τους χωρίζουν, την ηλικιακή, τη γεωγραφική, αλλά όχι την κοινωνική, όπως την ορίζει το χρήμα.
Η ιστορία εκτυλίσσεται σαν αεράκι πάνω στο κατάστρωμα του πλοίου. Ο συνθέτης του έργου Νίκος Κολλάρος ο οποίος και παίζει πιάνο επί σκηνής, σημειώνει στο MusicPaper για το έργο:
«Είναι κείμενα που πέφτουν στα χέρια σου, είναι όμως και άλλα που πέφτεις εσύ στα δικά τους. Τον Αύγουστο του 1883 δημοσιεύεται στην Εστία το «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως», το πιο ανάλαφρο διήγημα του Γ. Βιζυηνού, το οποίο ερωτεύτηκα με τη σειρά μου την Άνοιξη του 2018. Η ιστορία ξεκινά και τελειώνει στο κατάστρωμα του RioGrande, όσο διαρκεί το ταξίδι με ατμόπλοιο από τον Πειραιά ως τη Νάπολη της Ιταλίας. Είναι μια ερωτική ιστορία ή μάλλον μια πολιτική ιστορία ή μάλλον όπως κάθε ερωτική ιστορία, είναι πολιτική. Οι δύο πρωταγωνιστές, ο Ποιητής και η Μάσιγγα, πάνω στο πλεούμενο της Ποίησης, ονειρεύονται την ουτοπική Καλκούτα. Και αντιμάχονται τη δύναμη του Πλούτου. Είχα εντυπωσιαστεί από τις παραστάσεις του Κώστα Παπακωνσταντίνου και τον τρόπο που αναδεικνύει λογοτεχνικά κείμενα, κόντρα στη φύση τους,στο θέατρο. Οι ιστορίες του Παπαδιαμάντη, του Εφταλιώτη, του Μητσάκηγίνονταν μια διήγηση παραμυθιού, μια κοινή ανάγνωση. Όταν μιλήσαμε για το διήγημα του Βιζυηνού, ξεκίνησα με παιδική χαρά να ψάχνω το ρόλο της μουσικής στο έργο. Και βρήκα την ίδια τη μουσική μέσα στη γλώσσα του συγγραφέα, στην καθαρή του καθαρεύουσα. Η γλώσσα αυτήνιώθεις ότι είναι η μόνη κατάλληλη για να αποτυπώσει τις πτυχές, το λεπτό ανάγλυφο του συναισθήματος. Η μουσική του έργου γράφτηκε σα να βρέθηκε σε εκείνα τα τελικά σύμφωνα που παραμελήθηκαν, σε εκείνα τα φωνήεντα που ξεχάστηκαν να αρθρώνονται. Η μουσική δεν παίζεται στις σιωπές του έργου∙ στην αρχή, στο τέλος, στις αλλαγές των σκηνών. Αλλά κάτω από τα λόγια του έργου για να φορτίσει το τραγούδισμα που κουβαλάνε οι λέξεις, οι φράσεις, τα νοήματα. Οαφηγητής-Ποιητής απαγγέλει το κείμενο του Βιζυηνού και ακούει το γέλιο του κοριτσιούαπό το κατάστρωμα, το αργυρόηχο γέλιο του, να διαπερνά τους υδάτινους όγκους των κυμάτων. Ποια μουσική να τρέχει άραγε στο μυαλό του; «Και ο γέλως, ο αργυρόηχος αυτής γέλως, εν τω µέσω του θορύβου των κυµάτων…».

 

Αν στον κόσμο τούτο λένε πως υπάρχει σιγουριά σε ένα σίδερο σκουριά κάτι τέτοιο δεν υπάρχει

 

σελιδοδεiκτες

η επικοινωνία

kollaros.nikos@gmail.com