ΜΠΛΟΚ

Όνειρα από γυαλί

Casteli di rabbia | Αλεσσάντρο Μπαρίκκο
Εκδόσεις Πατάκη

Κάθε Παρασκευή βράδυ ο Πέκις έπαιζε το ανθρωπόφωνο. Επρόκειτο για ένα παράξενο όργανο. Το είχε επινοήσει ο ίδιος. Στην ουσία, ήταν ένα είδος οργάνου όπου όμως στη θέση των αυλών υπήρχαν άνθρωποι. Κάθε άτομο άφηνε μια και μοναδική νότα: την προσωπική του. Ο Πέκις χειριζόταν το όλο από ένα πρωτόγονο πληκτρολόγιο: όταν πατούσε ένα πλήκτρο, ένα πολύπλοκο σύστημα σκοινιών προκαλούσε στο δεξί καρπό του αντίστοιχου υμνωδού ένα τράβηγμα: όταν ένιωθε το τράβηγμα, ο υμνωδός έλεγε τη νότα του. Όταν ο Πέκις άφηνε το πλήκτρονα ανέβει ξανά, το σκοινί χαλάρωνε και ο υμνωδός σιωπούσε. Παιχνιδάκι.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του εφευρέτη του, το ανθρωπόφωνο παρουσίαζε ένα μοναδικό πλεονέκτημα: επέτρεπε και στα πλέον παράφωνα άτομα να τραγουδήσουν σε μια χορωδία. Η αλήθεια είναι ότι αν υπάρχει πολύς κόσμος που δεν είναι σε θέση να βάλει στη σειρά τρείς νότες χωρίς παραφωνίες, είναι αντίθετα πολύ σπάνιο να βρεις κάποιον ανίκανο να αφήσει μια νότα, μια τέλεια νότα, με τέλειο τονισμό και σωστή χροιά.
Το ανθρωπόφωνο στηριζόταν πάνω σε αυτή τη σχεδόν παγκόσμια ικανότητα. Κάθε εκτελεστής δεν είχε παρά να φροντίζει τη δική του προσωπική νότα.

Για τη βελτίωση των αποτελεσμάτων εμπιστεύτηκε μια υπομονετική διδακτική εργασία και το εύστοχο της ευφράδειάς του.

- Εσείς δεν έρχεστε εδώ για να τραγουδήσετε μια οποιαδήποτε νότα. Έρχεστε εδώ να τραγουδήσετε τη δική σας νότα. Δεν πρόκειται για κάτι ασήμαντο: είναι κάτι πανέμορφο. Το να έχει κανείς μια νότα, εννοώ: μια νότα όλη δική του. Να την αναγνωρίζει ανάμεσα σε χίλιες και να την κουβαλάει μαζί του, μέσα του, πάνω του. Μπορεί ίσως να μη το πιστέψετε, αλλά εγώ σας λέω ότι ανασαίνει όταν ανασαίνετε, σας περιμένει όταν κοιμόσαστε, σας ακολουθεί όπου και αν πηγαίνετε και ορκίζομαι πως δεν θα σας παρατήσει μέχρι που να αποφασίσετε να τα τινάξετε, και τότε θα τα τινάξει μαζί σας, Μπορείτε να προσποιηθείτε ότι δεν τρέχει τίποτα, μπορείτε να έρθετε εδώ και να μου πείτε, λυπάμαι, αλλά δε νομίζω ότι έχω κάποια νότα μέσα μου, και να φύγετε, απλώς να φύγετε…η αλήθεια όμως είναι ότι αυτή η νότα υπάρχει…υπάρχει αλλά εσείς δε θέλετε να την ακούσετε, Και αυτό είναι ηλίθιο, είναι το άκρον άωτον της ηλιθιότητας ,αλήθεια, τέτοια ηλιθιότητα που μπορεί να σε αφήσει άναυδο. Κάποιος έχει μια νότα που είναι δική του και την αφήνει να σαπίζει μέσα του…όχι... ακούστε με… ακόμα κι αν η ζωή κάνει έναν κολασμένο σαματά, τεντώστε τα αυτιά σας μέχρι να καταφέρετε να την ακούσετε και τότε, κρατήστε την σφιχτά, μην την αφήσετε να το ξανασκάσει. Πάρτε την μαζί σας, επαναλάβετέ την όταν δουλεύετε, τραγουδήστε την από μέσα σας, αφήστε την να αντηχεί στα αυτιά σας και κάτω από τη γλώσσα και στα ακροδάχτυλα.

Στην ουσία την κουβαλούσαν μαζί τους (και μέσα και πάνω τους) ακριβώς έτσι όπως το σκεφτόταν ο Πέκις, σαν άρωμα, σαν ανάμνηση, σαν αρρώστια. Έτσι.

 

Αν στον κόσμο τούτο λένε πως υπάρχει σιγουριά σε ένα σίδερο σκουριά κάτι τέτοιο δεν υπάρχει

 

σελιδοδεiκτες

η επικοινωνία

kollaros.nikos@gmail.com