ΜΠΛΟΚ

Oι «Σελιδοδείκτες» περιμένουν τα βιβλία της συναισθηματικής μας νοημοσύνης | musicpaper.gr

Oι «Σελιδοδείκτες» του Νίκου Κολλάρου περιμένουν τα βιβλία της συναισθηματικής μας νοημοσύνης
Γράφει o Σπύρος Αραβανής. Παρασκευή, 08 Απρίλιος 2016
Συνέντευξη στο musicpaper.gr

Μια πολύ ιδιαίτερη μουσική εργασία κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Ο τίτλος της «Σελιδοδείκτες». Έντεκα τραγούδια σε στίχους και μουσική του Νίκου Κολλάρου τα οποία βασίστηκαν σε κείμενα από βιβλία και ποιήματα, το κάθε ένα από τα οποία αναδημιουργήθηκε από τον δικό του ενορχηστρωτή, ερμηνευτή και εικαστικό. Το αποτέλεσμα, μια πολιτισμική κολεκτίβα απόρροια μιας δημιουργικής φιλίας των συντελεστών. Με αφορμή την παρουσίαση του έργου, στις 14/4, στο Γυάλινο Up Stage, o Νίκος Κολλάρος, ιδρυτικό μέλος της «Σπείρα Σπείρα» και δημιουργός του επιτυχημένου «Παιδικού τραγουδιού» που διασκεύασαν και ερμήνευσαν πριν τρία χρόνια, ο ράπερ Λάγνης από το συγκρότημα «Νέα Τάξη Πραγμάτων» και ο Απόστολος Ρίζος, μιλά στο ΜusicPaper για τις μέσα του «σελίδες».

«Έχουν πει πως τα βιβλία είναι η μνήμη της ανθρωπότητας. Οι σελιδοδείκτες τότε, είναι οι ρυτίδες της» γράφεις στο προλογικό σου σημείωμα. Πώς προέκυψε η ξεχωριστή αυτή ιδέα;
Η ιδέα ξεκίνησε όταν έπαιζα με μια μπάντα στις βραδιές ποίησης που διοργανώνονταν στον ΙΑΝΟ. Ο Βασίλης Χατζηιακώβου, ο οποίος ήταν ο τότε υπεύθυνος του χώρου, ακούγοντας αυτά τα «τραγούδια των βιβλίων» όπως τα ονόμαζα τότε, μου λέει «έχεις υλικό, πρέπει κάπως να το οργανώσουμε». Εγώ συνήθιζα κατά την ανάγνωση των βιβλίων να κρατώ σημειώσεις και έφτιαχνα ένα δικό μου παράγωγο από το κάθε ανάγνωσμα. Αυτά, δηλαδή, που διάβαζα και με επηρέαζαν, τα μετασχημάτιζα για να «σιγουρευτώ» ότι είναι δικά μου. Το πρώτο τραγούδι που με έκανε να ασχοληθώ πιο σοβαρά με τη μουσική, ήταν ο «Ακίνητος χορός», που εμπεριέχεται στους «Σελιδοδείκτες», το οποίο είχα παίξει στον Σταμάτη Κραουνάκη, την περίοδο που φτιαχνόταν η Σπείρα Σπείρα, τραγούδι που έχει την καταγωγή του από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μanuel Scorza και ακούστηκε για πρώτη φορά στην παράσταση «Όλα μαύρα και ένα πιάνο», τη σεζόν 1999-2000. Παραχώρησες κάθε τραγούδι σου σε διαφορετική «ομάδα» καλλιτεχνών. Γιατί; Πάνω σε ένα ράφι έχουμε βιβλία ετερόκλητα μεταξύ τους. Η κοινή τους συνισταμένη είναι ότι είμαστε εμείς ο αναγνώστης τους. Κάθε βιβλίο έχει διαφορετικό συγγραφέα, πολιτισμό, περιεχόμενο, εξώφυλλο. Η σκέψη αυτή με οδήγησε να κάνω τραγούδια που θα έχουν κοινό παρανομαστή τον «κατασκευαστή» τους, αλλά θα έχουν το κατάλληλο μουσικό εξώφυλλο, τον κατάλληλο εικαστικό, τον κατάλληλο ερμηνευτή. Με βάση, λοιπόν, στο ποιος θα ταίριαζε με το κάθε ένα τραγούδι, προσκάλεσα όλους αυτούς τους συμμετέχοντες. Ο βασικότερος όμως λόγος είναι ότι το τραγούδι είναι ένα λεξιλόγιο, ένας τρόπος επικοινωνίας. Αυτή την επικοινωνία σε ανθρώπινο επίπεδο τη βάζω πάνω από όλα και από την τέχνη. Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος, εγώ ήμουν μέσα στην κούραση εξαιτίας όλων των πρακτικών θεμάτων που έπρεπε να διευθετηθούν. Κατάλαβα ότι κυκλοφόρησε από τη χαρά των φίλων μου που συμμετείχαν στο δίσκο, οι οποίοι με έπαιρναν χαρούμενοι στο τηλέφωνο. Αυτό στην ηλικία μου ήταν ένα συναίσθημα που δεν το είχα ξανανιώσει. Για αυτό και με ενδιαφέρει μεν η όποια κριτική μπορεί να γίνει για το έργο, όμως ο βασικός μου στόχος, η επικοινωνία μου, έχει εκπληρωθεί. Όλα τα παιδιά με τα οποία συνεργάστηκα –τους λέω «παιδιά» και όχι ενήλικες, αφού παιδί είναι όποιος κάνει τόσο κόπο σε μια τόσο σκληρή πραγματικότητα χωρίς να παράξει λογικά ούτε κέρδος ούτε κάποια φήμη και υπεραξία, αλλά συνεργάζεται για να νιώσει τη χειροποίητη ευχαρίστηση της σύμπραξης λέγοντας όπως τα παιδιά: «α ωραίο αυτό που κάνετε, θα ήθελα να μπω και εγώ σε αυτή την παρέα»- είναι πια φίλοι μου.

Τη μουσική εποπτεία έχει ο Νίκος Γιούσεφ. Μίλησέ μου για τη συνεργασία σας.
Ο Νίκος, εκτός από αδελφικός μου φίλος υπήρξε ο καθρεπτικός μου συνεργάτης, ο οποίος με τις μουσικές του γνώσεις ήταν ένα σημείο αναφοράς για μένα ώστε να εξετάζω το υλικό μου, όταν η έκταση της εργασίας ξεπερνούσε πολλές φορές τις δυνατότητές μου. Να φανταστείς ότι μου πήρε πέντε χρόνια για να κάνω όλον αυτό το συνδυασμό των συμμετοχών.

Μου ανέφερες πριν τη Σπείρα Σπείρα. Άνηκες στην ιδρυτική της ομάδα. Ποιο είναι το ιστορικό της συμμετοχής σου σε αυτή;
Η συμμετοχή μου στη Σπείρα Σπείρα έγινε με έναν αμερικάνο b- movie τρόπο, και θα σου εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Το 1999, προσπαθούσα να πείσω έναν φίλο, με εξαιρετική βυζαντινή φωνή, να πάει στα σεμινάρια που έκανε τότε ο Σταμάτης Κραουνάκης στο χοροθέατρο «Ροές». Τη μέρα, λοιπόν, που θα πήγαινε ο φίλος μου, πήγα και εγώ στο χώρο, όπου γινόταν η οντισιόν, για να τον συναντήσω και να τον ενθαρρύνω. Όταν μπήκα, ο Κραουνάκης, με είδε και με «χρησιμοποίησε» ως άλλοθι για να «σπάσει τον πάγο» της ατμόσφαιρας που υπήρχε μεταξύ των παιδιών που είχαν πάει εκεί. Μου λέει «Έλα εδώ, εσύ. Κάτσε εδώ. Πώς σου φαίνεται η κοπέλα που τραγουδά;». Κοίταζα γύρω μου να δω τον φίλο μου, αλλά επειδή είχε φώτα η σκηνή, δεν έβλεπα καλά. «Τι να σας πω;», του λέω. «Καλά τραγούδησε, αλλά στο πρώτο ρεφρέν έκανε αυτό, στο δεύτερο το άλλο κ.τ.λ.». «Πολύ ωραία τα λες» μου απαντά. Κι έτσι κάπως κύλισε η οντισιόν. Να φανταστείς ότι τα άλλα παιδιά είχαν νομίσει πως είμαι κάποιος, ενώ εγώ απλώς είχα είδα φως και μπήκα…Και το πιο αστείο από όλα είναι ότι ο φίλος μου τελικά δεν ήρθε ποτέ…

Έμεινες εσύ όμως μέλος της ομάδας…
Ναι, στο τέλος, ο Κραουνάκης μου λέει ότι κάπως πρέπει να ασχοληθώ γιατί έχω αντίληψη σχετικά με τη μουσική. Του απάντησα ότι έχω γράψει ορισμένα τραγούδια και μου ζήτησε να παίξω στο πιάνο. Έτσι, κάθισα και του έπαιξα τον «Ακίνητο χορό». Όταν τελείωσα, μου λέει: «Θα μείνεις εδώ μαζί μας και θα παρακολουθείς τα παιδιά και θα επιλέξεις τρία με τα οποία θα δουλέψεις και θα μας δείξεις στο τέλος τι κάνατε». Μαζί, λοιπόν, με τα παιδιά φτιάξαμε το «Παιδικό τραγούδι», από τότε, δηλαδή, χρονολογείται η δημιουργία του. Στο τέλος των σεμιναρίων όλοι μαζί δώσαμε έξι παραστάσεις, οι οποίες εξαιτίας της τρομερής αποδοχής που είχαν, έγιναν το έναυσμα για να δημιουργηθεί η «Σπείρα Σπείρα». Ο Κραουνάκης, ο Χρίστος Θεοδώρου και εγώ ήμασταν το δημιουργικό τμήμα της Σπείρας, δηλαδή γράφαμε τα τραγούδια των παραστάσεων των πρώτων επτά χρόνων.

Δεν προχώρησες όμως πιο «επαγγελματικά» με τη μουσική. Ποιος ο λόγος;
Εγώ στην καθημερινότητά μου είμαι αναλυτής-προγραμματιστής. Δεν ανήκω αμιγώς στο μουσικό κύκλο. Κάνω μια φοβερή μάλιστα πονηριά...Το πρωί στη δουλειά, λέω στους συναδέλφους μου «παιδιά, εγώ δεν ξέρω από αυτά, είμαι μουσικός» και το βράδυ στους μουσικούς λέω «παιδιά εγώ δεν ξέρω από αυτά, είμαι προγραμματιστής» (γέλια). Στα σοβαρά τώρα, όταν αναρωτήθηκα μέσα μου ποιος είναι ο σκοπός μου, κατέληξα ότι είναι να γράφω τραγούδια όχι τόσο πολύ το να εμφανίζομαι και να παίζω τα τραγούδια μου. Με τη Σπείρα εκτόνωνα τη δημιουργική μου φλόγα, οπότε, όταν ολοκληρώθηκε ο κύκλος μου εκεί, το 2006, άρχισα να κάνω δικά μου πράγματα με δικές μου μπάντες και παραστάσεις σε πιο μικρή ασφαλώς κλίμακα, κατά βάση στο πλαίσιο ενός μουσικού «σεναρίου». Παράλληλα ασχολήθηκα και με τη μουσική σύνθεση και επιμέλεια σε θεατρικές παραστάσεις όπως στο «Φάντασμα της όπερας» , του Gaston Leroux (2001), στην «Παγίδα της σελήνης», του Eugene O’ Neill (2001), στο «Εκείνος που δέχεται χαστούκια», του Leonid Andreyev (2011) κ.ά.

Τα τραγούδια των «Σελιδοδεικτών» συνοδεύουν ισάριθμα εικαστικά. Άλλη μια τέχνη που συνυπάρχει με τη μουσική…
Τα εικαστικά ολοκληρώνουν την αρχική μου ιδέα, λειτουργούν σαν ένα μουσικό εξώφυλλο. Είναι μια πολύ δύσκολη τέχνη για την οποία οι δημιουργοί αφιερώνουν πολύ χρόνο. Και στη δική μου περίπτωση, οι εικαστικοί καλλιτέχνες που συμμετέχουν (Sonke, Θάνος Ανεστόπουλος, Γρηγόρης Κολλάρος, Νατάσσα Πουλαντζά, Αργύρης Βιδάλης, Φωτεινή Πολυδώρου, Δημητρης Καρλαφτόπουλος, Δονύσης Ματαράγκας, Δημήτρης Αναστασίου, Θοδωρής Κανάκης, Ντόρα Ρίζου) μπήκαν σε μια δημιουργική διαδικασία, σκάλισαν τα συναισθήματά τους, αφιέρωσαν χρόνο με βάση το υλικό μου και έφτιαξαν το δικό τους εικαστικό το οποίο μάλιστα μου το χαρίσανε.

Η πρώτη, λοιπόν, ζωντανή παρουσίαση του έργου θα γίνει στις 14/4 στο Γυάλινο Upstage.
Ναι, εκεί θα παρουσιαστεί όλο το υλικό και θα παίξουμε και άλλα τραγούδια δημιουργών, τα οποία έχουν βασιστεί σε βιβλία, όπως του Αλκίνοου Ιωαννίδη, του Θανάση Παπακωνσταντίνου, των Χειμερινών Κολυμβητών κ.ά. Είναι πολλά αυτά τα τραγούδια που έχουν βασιστεί σε αναγνώσματα. Κάποιες φορές οι δημιουργοί έχουν «προδώσει» την έμπνευσή τους, κάποιες φορές δεν το έχουν αποκαλύψει και σε άλλες το έχουν πει εκ των υστέρων.

Πληροφορίες παράστασης:
Πέμπτη 14 Απριλίου 2016, στις 21.30, στο Γυάλινο –Upstage , Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη
Τραγουδούν: Βασίλης Γισδάκης, Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, Γρηγόρης Κλιούμης, Γιάννης Κούτρας, Αργύρης Μπακιρτζής, Μαρία Παπαγεωργίου, Ζωή Παπαδοπούλου, Σάσα Παπαλάμπρου, Απόστολος Ρίζος και ο Χρήστος Στέργιογλου
Παίζουν: Σάσα Παπαλάμπρου, πιάνο Απόστολος Καλτσάς, μπάσο Αλέξανδρος Καψοκαβάδης, κιθάρες Μάριος Ιβάν Παπούλιας, βιολί και μπουζούκι Ανδρέας Νικόλης, κρουστά

 

Αν στον κόσμο τούτο λένε πως υπάρχει σιγουριά σε ένα σίδερο σκουριά κάτι τέτοιο δεν υπάρχει

 

σελιδοδεiκτες

η επικοινωνία

kollaros.nikos@gmail.com