Δεν βγάζω φωτογραφίες, έτυχε και δεν το έκανα ποτέ. Ούτε ονόματα, ούτε μέρη, ούτε τίτλους ταινιών θυμάμαι. Κρατάω όμως σημάδια, δεν το κάνω επίτηδες, σημάδια όπως μια λουρίδα με τα μάτια κάποιου, ένα χάδι ασυναίσθητο, ένα ρητό που δεν ξέρω όμως ποιος το έχει πει, μια ανησυχία σε ένα αναπάντητο τηλεφώνημα, ένα χρώμα πορτοκαλί από το παιδικό μου δωμάτιο, αχνά ή  ξεκάθαρα, κομματιαστά, μωσαϊκό μιας τυχαίας μνήμης, μνήμης αυτόνομης, επιλεκτικής, μα τόσο πεισματικής. Αυτά τα σημάδια είναι οι σελιδοδείκτες μου. Ψηλαφώ και αφήνω να με οδηγούν πίσω σε αυτά που είχα ζήσει, με γυρνάνε σε αυτά που έχω διαβάσει και έχουν μέσα μου αφομοιωθεί, αταξινόμητα.